Bieżnia - Rzuty

Pchnięcie kulą:

Konkurencja polega na wypchnięciu kuli jednorącz z koła o średnicy 2,135 m. Przed wypchnięciem musi ona mieć kontakt z szyją zawodnika. Kobiety i młodzicy (do 15 lat) pchają kulą 4 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat) 6 kg, juniorzy starsi (18-19 lat) i seniorzy używają kuli o wadze 7,26 kg. Po oddaniu rzutu koło trzeba opuścić jego tylną częścią, bo w przeciwnym wypadku rzut będzie spalony. Odległość rzutu mierzy się taśmą przechodzącą przez środek koła i ślad kuli, od wewnętrznej krawędzi progu do najbliższej krawędzi śladu.

Stosowane są dwie podstawowe techniki pchnięcia kulą - z doskoku: zawodnik ustawia się tyłem do kierunku rzutu i wykonuje "doślizg" do progu, skręt biodra i wypchnięcie kuli, którą zaproponował w 1951 roku Parry O'Brien (USA) oraz obrotowa: zawodnik wykonuje obrót zakończony wypchnięciem kuli. Jako pierwszy użył jej w 1976 roku Aleksander Barychnikow.

Rzut oszczepem:

Konkurencja wymaga wysokiego stopnia przygotowania fizycznego i odpowiedniego poziomu rozwoju ogólnej i specjalnej sprawności fizycznej. Do dalekiego rzutu potrzebna jest gibkość, siła i koordynacja ruchowa. Rzut oddaje się po rozbiegu. Za pierwszego "oszczepnika" zwykło uważać się Herkulesa. Jako konkurencja sportowa była w dwóch formach: rzut na odległość i do celu.

Pierwotny oszczep był wykonany z drzewa oliwnego, miał długość od 2.30 do 2.40 m, ważył 400 gramów. Można było rzucać zarówno jedną ręką jak i obiema. Do rozpowszechnienia rzutu oszczepem przyczynili się Skandynawowie w XVIII wieku. W tym też regionie odbył sie pierwszy kobiecy konkurs oszczepu (1916). W 1952 roku linia rzutu zmieniła sie z prostej na łuk. W 1953 Franklin Bud Held wprowadził drążony oszczep, co zwiększyło zdolność lotu, i spowodowało poziome lądowanie, a rok później zaproponował oszczep metalowy. W 1966 roku hiszpan Felix Erausquin rzucił ponad 100 metrów, używając rotacyjnej techniki. Międzynarodowa federacja zabroniła jej używania, gdyż uznała ją za niebezpieczną. W 1984 roku Uwe Hohn, reprezentant ówczesnej NRD uzyskał wynik 104 metry i 80 centymetry. Po tym wyczynie zmieniono środek ciężkości oszczepu, co skróciło rzuty o około 10 metrów. Kobiety i młodzicy (do 15 lat) rzucają oszczepem o długości 220-230 cm i wadze 600g, juniorzy i seniorzy używają sprzętu o długości 260-270 cm i wadze 800 g.

Polska w tej konkurencji zdobyła dwa medale olimpijskie. W 1936 roku brąz z Berlina przywiozła Maria Kwaśniewska-Maleszewska, a 20 lat później w Melbourne Janusz Sidło zdobył wicemistrzostwo igrzysk. Był on też dwukrotnie mistrzem Europy oraz rekordzistą świata (długosć rzutu 83,66 m).

Rzut dyskiem:

Rzut dyskiem był już znany w starożytnej Grecji. Antyczni Grecy używali w tej konkurencji najpierw kamieni, później dysków z brązu o wadze pomiędzy 2 a 6 kilogramami i o średnicy od 21 do 34 centymetrów. W 1896 roku dysk wszedł do nowożytnych igrzysk. Jednak do końca XIX wieku panowała duża różnorodność w technice rzutu. Konkurencja ta została zestandaryzowana dopiero w 1907 roku. Obecnie kobiety i młodzicy (do 15 lat) rzucają dyskiem o wadze 1 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat) 1,5 kg, a juniorzy starsi (18-19 lat) i seniorzy rzucają dyskiem o wadze 2 kg. Pomiar odległości odbywa się za pomocą taśmy, która przechodzi przez środek koła i ślad dysku. Z oryginalnej statycznej postawy zawodnika nic dzisiaj nie zostało. Zawodnik staje tyłem do kierunku rzutu, po czym wykonuje obrót, trzymając dysk w wyprostowanej w łokciu ręce. Podczas obrotu i po wykonaniu rzutu nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Ten styl zaproponował Clarence' Houser (USA) w 1926 roku. Do 1920 roku rzucano jeszcze dwoma rękoma. W 1954 roku wprowadzono betonowe koło, by zwiększyć prędkość obrotową zawodnika. Kobiety przyjęto do konkurencji w 1914 roku.

Rzut młotem:

Młot to kula, do której przymocowana jest stalowa linka zakończona uchwytem. Zawodnik wykonuje rzut z koła o średnicy 2,135m, otoczonego siatką ochronną. Zawodnik staje w kole tyłem do kierunku rzutu, chwyta oburącz uchwyt młota, wykonuje kilka obrotów ponad głową, prostując ramiona w łokciach wykonuje trzy do pięciu obrotów i wyrzuca młot w pole rzutów. Podczas obrotów i po wykonaniu rzutu nie wolno nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Kobiety i młodzicy (do 15 lat) rzucają młotem o wadze 4 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat)- 6 kg, a juniorzy starsi (18-19 lat) i seniorzy - 7,26 kg. Konkurencja zrodziła się w czasach antycznych. Wówczas młot był z drewna, a jego wyrzut poprzedzony był... biegiem.

W 1887 roku została ustalona obecna waga młota. Użycie wolframu jako materiału na głowicę młota zredukowało jego wielkość (minimalna dziś to 110 mm), co przełożyło się też na dłuższe rzuty.