Bieżnia - Biegi

Biegi krótkie (sprinty):

60 m (hala), 100 m, 200 m, 400 m, sztafety 4x100 m i 4x400 m. W każdej z nich biega się po torach. Jedynie w sztafecie 4 x 400 ta zasada dotyczy tylko pierwszych 500 metrów. Czas zatrzymuje przecięcie linii mety piersiami przez zawodnika. Mistrzowie 100 - metrówki, która odbywa się po prostej, chlubią się tytułem najszybszego człowieka świata.
Do 1887 roku startowano z pozycji stojącej. Dzisiaj wybiega się z bloków, które w latach 1928/29 wprowadzili amerykańscy trenerzy George Breshnahan i William Tuttle. Natomiast prekursorem tego sposobu startowania był Charles Sherrill, który nogi opierał we wcześniej wykopanych dołkach. W 1938 roku IAAF postanowiła, że żaden rekord nie zostanie uznany bez odczytu siły wiatru. Honoruje się tylko te biegi, w których wiatr w plecy nie przekraczał 2 m/s (ta reguła ma zastosowanie na 100 i 200 metrów oraz w skoku w dal). W oficjalnych biegach na 200 metrów rywalizacja odbywa się na półokręgu. W 1960 roku nawet Amerykanie zrezygnowali z rozgrywania tego biegu po prostej.
Liczy się tutaj poza szybkością technika, bo trzeba zrównoważyć siłę odśrodkową okręgu.
Sprintem na wytrzymałość jest 400 metrów, czyli dystans równy jednemu okrążeniu współczesnego stadionu po wewnętrznym torze. Biega się na tzw. długu tlenowym, gdyż przyjmuje się, że człowiek z szybkością bliską maksymalnej może biec przez 30-35 sekund, gdy na pokonanie dystansu potrzeba ponad 40. Dlatego mawia się, że zawodnicy muszą nauczyć się znosić ból.

Biegi średnie:

Od 800 do 1500 metrów. Aby z powodzeniem startować na dwa okrążenia stadionu trzeba umiejętnie połączyć i szybkość i wytrzymałość. Początkowo mocno zaczynano, a kończono na ile starczyło sił.
Od 1932 roku, gdy Tom Hampson po raz pierwszy zszedł poniżej jednej minuty i 50 sekund zaczęto biegać tak jak Brytyjczyk, czyli każde okrążenie w podobnym czasie. Aby uniknąć przepychania na starcie, pierwsze 100 metrów biegnie się po torach. Na 1500 m zawodnicy startują z linii wyznaczonej na początku przeciwległej prostej z pozycji stojącej. Tuż po starcie mogą zajmować pozycje na wewnętrznym torze. Ten dystans określa się jako kombinację szybkości, wytrzymałości i taktyki.

Biegi długie:

Od 3 kilometrów (konkurencja nieolimpijska) poprzez 3 km z przeszkodami, 5 i 10 km, półmaraton (nieolimpijska), maraton aż na biegach ulicznych (nawet do 100 km) i przełajowych kończąc. Oficjalne do 10 000 m odbywają się na 400 - metrowej bieżni stadionu. Tutaj też znajduje się start i meta maratonu, choć jego trasa wiedzie ulicami. Wszyscy zapewne wiedzą, skąd wzięła się nazwa "maraton". To na cześć zwycięstwa Greków nad Persami w 490 roku p.n.e oraz biegu posłańca Filipiadesa z Maratonu do Aten, który po ogłoszeniu wiadomości o wygranej, miał paść martwy. Faktycznie dystans między tymi greckimi miastami wynosi 37 kilometrów. Jednak dla potrzeb pierwszych igrzysk olimpijskich (1896) zaokrąglono dystans do pełnych 40 km.
Kolejne metry, a dokładnie 2195 metrów dołożono na igrzyskach w Londynie w 1908 roku, bowiem metę przesunięto przed trybunę, którą zajmowała królowa. I właśnie maraton o długości 42 km 195 m obowiązuje aktualnie. Warto też wspomnieć o biegu przeszkodowym. Powstał w XIX wieku w Oxfordzie. Wówczas biegano na 2 mile, czyli na 3218 m. Podobnie jak... dżokeje w końskich wyścigach, tak dla zawodników określono handicap wagowy. IAAF opracowała jednolite zasady biegu dopiero w 1954 roku. Zawodnicy biegną na siedem i pół okrążenia, pokonując na każdym z nich pięć przeszkód (co 78 metrów): cztery płoty o wysokości 91,4 cm i 76,2 cm dla kobiet oraz rów z wodą poprzedzony płotem o tej samej wysokości co pozostałe. Basen wodny na 3,66 szerokości i 0,7 m głębokości i zazwyczaj jest po wewnętrznej stronie bieżni. Tym samym okrążenie w tym biegu ma około 390 metrów. Co ciekawe, kobiety do startów dopuszczono dopiero w XXI wieku.

Biegi płotkarskie:

Od 60 m (hala) poprzez 100 (dla kobiet), 110 (dla mężczyzn) i 400 m. Odbywają się po torach, na krótkich dystansach po prostej. Pojawiła się w Anglii około 1830 roku, a zamiast płotków były drewniane, stabilne barierki o wysokości 106 cm. Płotki, która można było wywracać weszły do użycia w 1895 roku. Jednak za przewrócenie większej liczby niż trzech była dyskwalifikacja. Teraz można to robić bezkarnie. Panie debiutowały na igrzyskach na 80 metrów, a od 1972 roku biegają na 100 m z 84 - centymetrowej wysokości płotkami. Na dystansie czterokrotnie dłuższym muszą pokonać płotki o wysokości 76,2 cm. Panowie na 110 m mają do czynienia z płotkami o wysokości 106,7 cm, a na 400 m z 91,4. Na każdym z dystansów jest po dziewięć płotków, w hali na 60 m pięć.

Chody:

Olimpijskie dystanse to 20 km dla kobiet i mężczyzn oraz 50 km dla mężczyzn. Ten ostatni jest jedyną konkurencją lekkoatletyczną, w której nie startują kobiety! Ten blok konkurencji rozsławił w Polsce Robert Korzeniowski, czterokrotny mistrz olimpijski (1996, 2000, 2004), trzykrotny mistrz świata (1997, 2001, 2003) oraz dwukrotny champion Europy (1998, 2002). Najważniejszymi zasadami są: prostowanie nogi w kolanie oraz utrzymywanie stałego kontaktu z podłożem, nie można jednocześnie odrywać obu nóg. Nie dostosowanie się do tych przepisów grozi dyskwalifikacją.